Rozdział 12

Niestety krótki ten rozdział...nawet bardzo, ( wyszedł bardziej epilog)

Dawno mnie tu nie było, głównie z powodu braku weny i problemów osobistych...Bez rysunku ;( 

Dziękuję za wsparcie w postaci komentarzy ;) 

Co do błędów i pomyłek, musicie mi je wybaczyć, gdyż jestem jeszcze "pisarką amatorką" i nie skupiam się na ładnym bezbłędnym tekście, ale wartości słów go tworzących. 

Postaram się pisać dłuższe rozdziały, ale niczego nie obiecuję.

Pozdrawiam czytelników :D

~Alice Malfoy

Rozdział XII:Komplikacje.

Liczyłem, że będzie to miły wieczór. No i w sumie to prawie był.

Od tamtego czasu Hermiona unikała mnie jak tylko mogła.

 Na korepetycjach całą swoją uwagę skupiała na uczniach a po skończonych zajęciach zabierała swoje rzeczy i szła do swojego pokoju. Bezskutecznie próbowałem z nią porozmawiać.

Wracając z lekcji zielarstwa nadarzyła mi się wprost idealna okazja.

Pod drzewem siedzi sobie nie, kto inny jak Potter i Weasley. Bez wahania podszedłem do nich, jednocześnie zrzucając torbę z ramienia tak by mieć wolne ręce.

- A ty tutaj, czego Malfoy?!- zirytowanie Weasley’a nie było jednak satysfakcjonujące.

- Już ty dobrze wiesz Weasley- jego nazwisko wymówiłem z niechęcią, wręcz obrzydzeniem.

- Mafoy zjeżdżaj stąd, jesteśmy zajęci. Pogadamy sobie później-wtrącił Potter.

- Nie wtrącaj się!- krzyknąłem rzucając się na Rona. Niestety Potter musiał pomóc rudzielcowi...

- Drętwota! - rzuciłem w kierunku Gryfona. Zesztywniały i zlodowaciały upadł na trawę.

- Ty idioto! Czego ty chcesz?- ryknął.

- A jak myślisz?! Nie pozwolę jej tak traktować! Nie będzie jej tak traktować taka gnida jak ty Weasley!

- O kim ty w ogóle mówisz?!

- O Granger a o kim?!

- Od kiedy to ty się przejmujesz Hermioną? Jeszcze niedawno sam nazywałeś ją SZLAMĄ!

- To już nie jest twoja sprawa! Ona nie jest twoją własnością. Zrozum to w końcu zakuty łbie, że ona cie nie chce. A ty traktujesz ją jak swoją zabawkę!

- A guzik wiesz, kogo jak traktuje pajacu!

- Trzymaj się od niej z daleka jasne?!- byłem tak zdenerwowany że aż mnie rozsadzało od środka.

- Bo co? Zabronisz mi? Ha! No niech no ona się dowie, że tak ci na niej zależy...przecież ona cię nie znosi Malfoy. Lepiej odpuść, bo nie masz, czego u niej szukać. Haha, jaki ty jesteś głupi. Haha Dracuś się zakochał i to jeszcze w szlamie! Ciekawe, co twój ojciec na to powie. To hańba dla ciebie.

- Ja jej NIE KOCHAM! Nawet mi na niej nie zależy!- I wtedy nie wytrzymałem. Znowu rzuciłem się na Weasley'a z pięściami. Biliśmy się dość długo... a gdy już przestaliśmy Weasley miał podbite oko i mnóstwo siniaków, ja natomiast obolałe ramię i liczne zadrapania. Pobiegłem do zamku, ale parę metrów dalej szła Granger...cała zapłakana.

Cholera jasna on wiedział, że ona tam będzie!

Słysząc czyjeś kroki podniosła wzrok.

- Słyszałaś?- kiwnęła tylko głową. - Hermiona, ale ja...- nie dała mi dokończyć. 

Minęła mnie i odeszła.

Próbowałem ją znaleźć, ale nie przychodziła do biblioteki. Na śniadanie też schodziła wcześniej.

Postanowiłem złapać ją po zajęciach, akurat mieliśmy historię magii.

- Mogłabyś wreszcie przestać mnie unikać?- zaczepiłem ją.

- Wcale cie nie unikam.

- Przecież ślepy nie jestem.

- O co ci w ogóle chodzi?

- Jak to?- zbiła mnie z pantałyku.

- Ron ma rację. Od kiedy to niby cię obchodzę? Od kiedy to stajesz w mojej obronie i pomagasz na każdym kroku? Może jeszcze nie zauważyłeś, ale umiem sama o siebie zadbać.

- No nie wydaje mi się...-mruknąłem bardziej do samego siebie niż do niej.

- Po jakie licho żeście się w ogóle pobili?!

- To jego wina -spuściłem głowę niczym karcone dziecko.- poza tym przecież cię zranił…

- A od kiedy to niby wymierzasz wszystkim wkoło sprawiedliwość Malfoy?!- była tak wściekła że myślałem że zaraz wybuchnie.

- Nie będzie cię tak traktował!- samo wspomnienie o Weasley'u doprowadzało mnie do szału. 

Nawet nie zauważyłem, kiedy i ja podniosłem głos.

- Od kiedy to ty się tak o mnie troszczysz?!- zagrzmiała.

- A od teraz dla twojej wiadomości!

- To może się, chociaż dowiem, co ja takiego zrobiłam, że z głupiej szlamy awansowałam w twoją podopieczną?- jej oczy ciskały błyskawice w moim kierunku.- Skąd niby ta zmiana?! Akurat teraz? 

W tym roku? Akurat JA?! Nie zależy ci na mnie, sam to przyznałeś!

- Kłamałem do jasnej cholery!- to ostatnie zdanie wykrzyczałem z taką złością i uczuciem że otworzyła tylko usta nic nie mówiąc i zszokowana wpatrywała się we mnie, gdy odwróciłem się i poszedłem w kierunku pokoju wspólnego.

~  ~  ~

Długo siedziałem przy kominku. Było już późno, ale nie chciałem iść spać.

 Bo gdybym tylko otworzył oczy już byłby świt. 

Musiałbym wtedy zejść na śniadanie i twardo spojrzeć Hermionie w oczy znosząc odrzucenie. 

Musiałbym znieść kolejny dzień, a teraz siedzę tu sobie i myślę o tym, co się właściwie wydarzyło w ciągu ostatniego miesiąca.